Historia uzdrowiska

Początki letniska

Uzdrowisko w Konstancinie ma swoje początki w 1897 roku, kiedy to spokrewniony z właścicielami Obór hrabia Witold Skórzewski oraz hrabia Władysław Mielżyński podjęli się budowy podwarszawskiego letniska. W szybkim tempie dokonali parcelacji gruntów leśnych położonych na wysokiej skarpie pradoliny Wisły. Teren podzielono na duże działki o powierzchni 10 tys. łokci, czyli około 3300 m2. Całemu obszarowi nadano nazwę Konstancja. Letniskiem, później przemianowanym na Konstancin zrządzało Towarzystwo Akcyjne Ulepszonych Miejscowości Letniczych. Równolegle przebiegała parcelacja sąsiedniego Skolimowa i Chylic, zaś parcelację Królewskiej Góry przeprowadzono w 1926 roku.

Kurort dla elit

Letnisko przeznaczone było dla bogatych kupców, przemysłowców i finansistów, przedstawicieli bogacącej się elity warszawskiej. Na kupno działki i budowę domu mogli pozwolić sobie jedynie najbogatsi, ale z czasem Konstancin zaczął przyciągać też mniej zamożnych kuracjuszy, którzy korzystali z oferty licznie powstających pensjonatów. Byli to często ludzie sztuki, aktorzy, literaci, dziennikarze - słowem warszawska śmietanka towarzyska.

„Ulepszone” letnisko

Konstancin, chociaż posiadał status wsi letniskowej, był miejscowością prawdziwie "ulepszoną"; wybrukowane ulice wyposażono w wodociągi, kanalizację, elektryczność i linie telefoniczne. Osada miała własną elektrownię. Do centrum letniska doprowadzono tory kolejki wąskotorowej. Przy wejściu do parku stanął stylowy budynek stacyjki, w parku okazałe "Kasyno", a w nim kawiarnia, restauracja, dansing, pokoje gościnne. Szefem wytwornej restauracji był Franciszek Berentowicz, serwujący kurczaka po polsku oraz wyśmienite raki sprowadzane z Łap. Gości korzystali także z uroków kąpieli w czystej rzece, kajaków, tenisa i przejażdżek konnych.

Na nudę Konstancin

Kwitło życie towarzyskie. We wspomnieniach napisano: "Nuda w Konstancinie jest wykluczona. Istnieje tutaj doborowe towarzystwo, park, orkiestra, pierwszorzędna z komfortem urządzona restauracja, gimnastyka, lawn-tenis, krykiet itd.", "W Kasynie odbywały się koncerty dobroczynne, bale, festyny, zabawy dla dzieci, loterie fantowe". W Konstancinie założono dwa parki - jeden nad rzeką, w miejscu dzisiejszego Parku Zdrojowego, drugi na Grapie - w miejscu dzisiejszego osiedla o tej samej nazwie.

Rozkwit uzdrowiska

Okres powojenny to dalszy rozwój Konstancina jako uzdrowiska. W 1948 roku z ewakuowanego z Warszawy szpitala Św. Ducha utworzono Szpital Chirurgii Kostnej, późniejsze Stołeczne Centrum Rehabilitacji, w skrócie STOCER. Szpital kierowany początkowo przez Adama Grucę, a następnie Mariana Weissa, zasłynął w całej Polsce skutecznym leczeniem urazów narządów ruchu.

W latach 1962-75 otwarto w Konstancinie szpitale i ośrodki zajmujące się leczeniem schorzeń reumatologicznych, neurologicznych, kardiologicznych, lecznicę Ministerstwa Zdrowia i dwa sanatoria: "Przy Źródle" i "Warszawianka". Budynki, w których mieści się oddział warszawskiego Instytutu Reumatologii wybudowano dzięki zaangażowaniu i wsparciu znanej z działalności charytatywnej Angielki - Sue Ryder, która uważała pawilon w Konstancinie za swój drugi dom. W 1997 jej fundacja wybudowała i wyposażyła kolejny pawilon na terenie szpitala neurologicznego.

Solanka

W 1965 odkryto złoża leczniczej solanki, a w 1967 roku Konstancin uzyskał ponownie status uzdrowiska. W tym samym czasie utworzono jednolite administracyjnie miasto Konstancin-Jeziorna, w skład którego weszły: Chylice, Skolimów, Konstancin, Królewska Góra, Jeziorna i Klarysew.

Pod koniec lat siedemdziesiątych oddano do użytku tężnię solankową. W 1976 roku powstało Centrum Kształcenia i Rehabilitacji Inwalidów na Królewskiej Górze, obecnie funkcjonujące jako Centrum Kompleksowej Rehabilitacji Sp. z o.o.  (CKR).